Μια κάμαρα

Μια κάμαρα

Και να που πρέπει να ξαναρχίσω

να χτίζω απ’ τα χαλάσματα

που σωρός  φρέσκο χώμα και πέτρες

σκορπίζουν ολόγυρα - στεριανά.

Το κάστρο έπεσε! Ήσυχα – δίχως πάταγο.

Ένα – δυό ντουβάρια  με τις πέτρες

να χάσκουν ζαλισμένες στο μισόφωτο

έμειναν να θυμίζουν μάχες και θρύλους.

Αργά μες το ανοιξιάτικο βράδυ

σκύβω να μαζέψω δύσθυμα

μια σανίδα εδώ – ένα δοκό εκεί

να αρχίσω να χτίζω μια κάμαρα πλέουσα.

Μια κάμαρα αμπάσα, ορθόπλωρη

να κρύψω μέσα την ψυχή μου.

Στα σκοτεινά να γλύψω τις πληγές μου

να μπαλώσω, να καλαφατίσω, να καρφώσω.

Σκόρπια χαρτιά στροβιλίζονται.

Αρπάζω ότι μπορώ να σώσω, να σκεπάσω.

Η Καρχηδόνα έπεσε,  κάηκε και γυμνώθηκε,

μαύρισε και τ’ απομεινάρια καπνίζουν.

Τούτο το κάστρο δεν έπεσε με μάχη

μήτε στρατιώτες κλάγκισαν σπαθιά.

Στα τείχη στέκονταν γελώντας

κι ορθάνοιξαν τις πόρτες καλωσορίζοντας.

Ξυπόλυτες με λουλούδια στα μαλλιά

Χόρευαν στον δρόμο οι όμορφες.

Οι στρατιώτες άφησαν τα όπλα

Και πίναν γλυκό κρασί αγκαλιασμένοι.

Το κάστρο ολόφωτο έστεκε στα βράχια

πάνω απ΄την θάλασσα με τα φλάμπουρα.

Ο δρόμος του φεγγαριού ένωνε με το κάστρο

Κι ο πειρατής με την μεγάλη στολή χαιρόταν.

Κούρσεψα  τον κόσμο - έμαθα

πιείτε το γλυκό κρασί γλεντήστε

η ψυχή μου γέμισε – γιορτάζει

το άλλο της μισό που ‘χε χαμένο.

Και ξάφνου με μάτια κόκκινα

σαν τότε στην Αρζεντιέρα

ατσάλι – φωτιά – αχός!

Εάλω η πόλη – Εάλω.

Λάμνε – λάμνε πειρατή μακριά.

Στην θάλασσα κάρφωσε κάμαρα

με μουσαμά ξύλο και πίσσα,

καταμεσής του Πασίφικου.

Αγάντα – όρτσα ανάθεμα στην φάρα σου

την θαλασσοπνιγμένη – φουρτούνα είναι

κι αν σε πιεί – μοίρα είναι του ναύτη,

να ανταμωθεί στο πέλαγο με το στοιχειό.

Son of a long lost pirate

 

 

Φοβάμαι να γράφω

Φοβάμαι να γράφω

Φοβάμαι να γράφω στοίχους

Πονάει να γράφεις το είναι σου

Ώρες μετά η άνυδρη μοναξιά

Διστάζω να σου γράψω

 

Θαλασσινή η μυρωδιά σου στο χαρτί

Λεπτή κι ατίθαση δεν γράφεται

Δεν χωράει στις αράδες δεν ξεχνιέται

Τρομάζω που σου γράφω

Στιλπνά - ατίθασα τα μαλλιά σου

Τα μούσκεψα στον ιδρώτα μου

Τα ξέπλυνα στην βροχή μου

Δειλιάζω που σου γράφω

Οι λέξεις σου – αχ αυτές οι λέξεις σου

Απρόβλεπτες, ανατρεπτικές, αναπάντεχες

Που να βρω λαβύρινθο να τις κρύψω μέσα μου

Τρέμω που σου γράφω

Ο ήχος της φωνής σου – καθαρός

Κελαρυστός, Νυσταγμένος, Σοβαρός

Αντηχεί στην βροχή μου λυτρωτικός

Ανάσα που σου γράφω

Son of a long lost pirate

An Old Seaman’s prayer

An Old Seaman’s prayer

It is those night shadows I fear most.

It is the pirate’s cry through the nigh

that sends shivers up my spine.

For the pirate is strong and fierce.

Within the shadows I see me scared

Within the shadows I run to flee the pirate’s wrath.

For I committed crimes and violated trusts

For I steal futures and leach on happiness.

Yet inside there is this warmth this fire

old disfigured Frik is nursing and Abdulah alike.

For it is neigh a crime nor is a cheat.

For it is my mortal soul seeking life ablaze.

Cleansing salt water, Bright Aegean Light,

brother seagull protect us, for the pirate is merciless.

For the pirate shows no compassion and knows no love.

For the pirate only knows sorrow, blood and steel.

Poor Abulah, sing you may your happiness

Poor old Frik ink you may your body

For it the saddest of songs that make the sweetest tunes

For it is merciless time that govern us all.

I am the son of the pirate!

I hold the pirate within me.

For I tear my soul day and night with my wrath.

For I kill myself every day with my dagger.

Abdulah – Frik embraced together.

Is it the pirates wrath that we fear ? Neigh !

For this fire burning inside is soothing uniting.

For the memories are sweet and alive.

 

Brother Marabou, Brother Dominico, Brother Isaak

I call upon thee your mortal servant.

Forgive me for I stole of  happiness

for I deprive of futures. For I felt alive.

Brother Marabou for I hate none in this mortal world

Fear I of ones dagger – and cry.

Brother Dominico draw my pain and despair.

Brother Isaak force my dagger into my soul and protect her.

Son of a Pirate for Frik & Abdulah

Ernö Vadas Factory, Budapest, Hungary, 1955

Τυχερός - Κώστας Βάρναλης

Τυχερός

Ἀνεμοδέρνουν μέρα νύχτα ἀπάνου
σὲ στύλους σταυροσήμαδα φτερά σου,
νὰ γελιέσαι πὼς εἶν᾿ Ἑλλάδα ὁ τόπος.
Μὰ δίπλα τ᾿ ἀγκαλιάζει νὰ τὰ σπάσει
τοῦ ξένου ἡ ἀστερομάτισσα κατάρα.
Ἂν φαρμάκωνε μόνη τὸν ἀέρα,
ἴσως, ραγιᾶ νὰ ξύπναες κάποιαν ὥρα:
«Στὴ χώρ᾿ αὐτὴ ποὺ τήνε λέω δικιά μου
ξένος εἶμαι καὶ τυχερὸς ποὺ ζῶ!»


Κώστας Βάρναλης (Πύργος Βουλγαρίας 1884 - Αθήνα 1974): ποιητής,
πεζογράφος καὶ δοκιμιογράφος μὲ διαλεκτικὴ ὑλιστικὴ ὀπτικὴ τῆς τέχνης.

«Ἢ ποίηση τοῦ Βάρναλη, γράφει ὁ Μενέλαος Λουντέμης, δὲ μύριζε ποτὲ γάλα. Μύριζε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μπαροῦτι· κατέβηκε δηλαδὴ στὸ στίβο χωρὶς πάρα πολλὰ γυμνάσματα καὶ δοκιμὲς καὶ περιπλανήσεις στοὺς λειμῶνες τῶν ἀσφόδελων. Μ᾿ ἄλλα λόγια, χωρὶς αὐτὲς τὶς πεισιθάνατες κραυγὲς ποὺ ἔβγαζαν ὅλοι οἱ λυρικοί του καιροῦ του».

Albatross - Charles Baudelaire (1821-67)

Albatross

Πολλὲς φορὲς οἱ ναυτικοί, τὴν ὥρα νὰ περνᾶνε,
πιάνουν τοὺς ἄλμπατρους -πουλιὰ τῆς θάλασσας τρανά-
ποὺ ράθυμα, σὰ σύντροφοι τοῦ ταξιδιοῦ, ἀκλουθᾶνε
τὸ πλοῖο ποὺ μὲς στὰ βάραθρα γλυστράει, τὰ πικρά.

Μὰ μόλις σκλαβωμένα κεῖ στὴ κουπαστὴ τὰ δέσουν,
οἱ βασιλιάδες τ᾿ οὐρανοῦ, σκυφτοὶ κι ἄχαροι πιά,
τ᾿ ἄσπρα μεγάλα τους φτερὰ τ᾿ ἀφήνουνε νὰ πέσουν,
καὶ στὰ πλευρά τους θλιβερὰ νὰ σέρνουνται κουπιά.

Αὐτοὶ ποὺ ῾ν᾿ τόσον ὄμορφοι, τὰ σύννεφα σὰ σκίζουν,
πὼς εἶναι τώρα κωμικοὶ κι ἄσκημοι καὶ δειλοί!
Ἄλλοι μὲ πίπες ἀναφτὲς τὰ ράμφη τους κεντρίζουν,
κι ἄλλοι, γιὰ νὰ τοὺς μιμηθοῦν, πηδᾶνε σὰ κουτσοί.

Μ᾿ αὐτοὺς τοὺς νεφοπρίγκηπες κι ὁ Ποιητὴς πὼς μοιάζει!
δὲ σκιάζεται τὶς σαϊτιές, τὶς θύελλες ἀψηφᾶ·
μὰ ξένος μὲς στὸν κόσμο αὐτὸ ποὺ γύρω του χουγιάζει,
σκοντάφτει ἀπ᾿ τὰ γιγάντιά του φτερὰ σὰ περπατᾶ.

ΜΟΥΣΩΝΑΣ - Ν Καββαδιας

Τρελός μουσώνας ράγισε μεσονυχτίς τα ρέλια.
Στο χέρι σου χλωρό κλαρί, χαρτί κι ένα φτερό.
Τέσσεροι κάμανε καιροί τα ρούχα σου κουρέλια.
Να σε σκεπάσω θέλησα, γλιστράς και δε μπορώ.

Κοράλλι ο κατραμόκωλος βαστάει να σε φιλέψει.
Γιατί μπήγεις τα νύχια σου στη σάπια κουπαστή;
Είν' ένα φάδι αθώρητο και μου μποδάει τη βλέψη.
Γαλάζιο βλέπω μοναχά, γαλάζιο και σταχτί.

Παρακαλώ σε κάθησε να ξημερώσει κάπως.
Χρώμα να βρω, το πράσινο και τίντες μυστικές.
Κι απέ, το θρύλο να σου πω που μού 'πε μαύρος κάπος
τη νύχτα που μας έγλειφε φωτιά στο Μαρακές.

Ακόμα ξέρω τον αρχαίο σκοπό του Μινικάπε,
τη φοινικιά που ζωντανή θρηνεί στο Παραμέ.
Μα ένα πουλί μου μήνυσε πως κάποιος άλλος στα 'πε
κάποιος, που ξέρει να ιστορά καλύτερα από με.

Κάματος είναι που μιλά στενόχωρα και κάψα.
Πεισματική, και πέταξες χαρτί, φτερό, κλαδί,
όμως δεν είμαστε παιδιά να πιάσουμε την κλάψα.
Τι θα 'δινα - "Πάψε, Σεβάχ" - για να 'μουνα παιδί!

Αυγή, ποιος δαίμονας Ινδός σου μόλεψε το χρώμα;
Γυρίζει ο ναύτης τον τροχό κι ο γύφτος τη φωτιά.
Και μεις, που κάμαμε πετσί την καραβίσια βρώμα,
στο πόρτο θα κερδίσουμε και πάλι στα χαρτιά.


"Μα ένα πουλί μου μήνυσε πως κάποιος άλλος στα 'πε
κάποιος, που ξέρει να ιστορά καλύτερα από με."

Γιατί έτσι ειναι πάντα. Κάποιος ξέρει να ΙΣΤΟΡΑ καλύτερα , με λόγια που χαϊδεύουν τα αυτιά και ήρεμουν το νου. Δεν μιλούνε ούτε για σκουριασμένα σίδερα ούτε για χαλασμένα μηχανήματα και φυσικά κουβέντα για τη φθορά του χρόνου. Ξέρουνε να λένε μόνο για χαρές και γλέντια και διασκέδαση, Alegria όπως λένε στους ντοκους της Βραζηλιας αυτές που ξέρουνε το παιχνίδι καλά και ασκούνε το επάγγελμα χρόνια.

Τι ελπίδα μπορεί να έχει λοιπόν το συναφι μου ? Κ Α Μ Μ Ι Α !

Boats in the sun set

When the pure Aegean Sea light is trapped between the main land and the body of Evia, boats become souls guiding the sun to set, until the next day.

Lonely boat

Bliss is the mid sea loneliness with only a passing stork visit disturbing those warm sunsets.

Bondage

Thought Trap

Trapped in the shadows of Green

Simple toys are the best

A century in 10 minutes

Ένας αιώνας σε 10 λεπτά από Stefanelonikitelo

WInter Colours

The eve of 2011

Trapped in Green

Wave Curtain

Colours and Shadows

Bows and sterns new face

Resting Dry

Back to Back

Islands

Islands, a set on Flickr.

Islands ...

Son of a Pirate's photostream

Son of a Pirate's photostream on Flickr.

Some of my favorites migrated on FLICKR